Le Locataire/The Tenant (1976)

Fair use: πηγή/attribution, Wikipedia

Τίτλος: The Tenant / Ο ένοικος / Le Locataire Χώρα: Γαλλία Έτος: 1976 Γλώσσα: αγγλικά, γαλλικά Διάρκεια: 126 λεπτά Σκηνοθεσία: Roman Polanski Πρωταγωνιστούν: Roman Polanski, Isabelle Adjani, Melvyn Douglas κ.α. Η βαθμολογία μου: 9/10 Είδος: Θρίλερ, Δράμα, Τρόμου

Υπόθεση: O Trelkovsky (Roman Polanski), είναι ένας ήσυχος και μοναχικός άνθρωπος, που νοικιάζει ένα διαμέρισμα στο Παρίσι, του οποίου η προηγούμενη ένοικος προσπάθησε να αυτοκτονήσει πηδώντας από το παράθυρο. Αποφασίζει να την επισκεφθεί στο νοσοκομείο και εκεί γνωρίζει τη φίλη της Stella (Izabelle Adjani) με την οποία αρχίζει να κάνει παρέα. Η διαμονή του στο νέο διαμέρισμα όμως δε θα είναι τόσο γαλήνια όσο έλπιζε. Νιώθει συνεχώς τους γείτονες να τον παρακολουθούν και να του ασκούν ψυχολογικό πόλεμο, μέχρι που αρχίζει να αναρωτιέται τι ήταν αυτό που ώθησε την προηγούμενη ένοικο στην αυτοκτονία.

Η άποψή μου: Ένα αριστούργημα για μένα, μια ταινία που πραγματικά με συγκλόνισε και με επηρέασε πολύ περισσότερο από τα τετριμμένα φιλμ τρόμου που μας πασάρει σήμερα το Hollywood. Καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας, νιώθεις την αποπνικτική, κλειστοφοβική αγωνία και τον τρόμο που κυριεύουν τον πρωταγωνιστή, την ψυχολογική βία που δέχεται και όλη την εφιαλτική παράνοια που βιώνει. Όλα αυτά σαν τα ζεις και όχι ως απλός θεατής που μασουλάει ποπ-κορν. Δικαίως έχει αποκτήσει το δικό της cult κοινό μέσα στα χρόνια και έχει φανατικούς οπαδούς μέχρι σήμερα. Η σκηνοθεσία του Polanski, όπως πάντα, ατμοσφαιρική και συναρπαστική, δεν θυσιάζεται στο βωμό του σεναρίου, αλλά επιτρέπει και στον πιο άπειρο θεατή να την προσέξει και να την εκτιμήσει.

Το καλύτερό μου: Οι τελευταίες σκηνές της ταινίας, είναι πραγματικά η αποθέωση της παράνοιας και συγχρόνως μια διεστραμμένη ανακούφιση για τον πρωταγωνιστή, αλλά και τον ίδιο το θεατή που έχει απηυδήσει από τα δεινά που κατατρέχουν τον ήρωα. Ένα αινιγματικό τέλος που έχει μείνει στην ιστορία, θα σας κάνει να συζητάτε για ώρες μετά το τέλος της ταινίας.

Το χειρότερό μου: Που δεν βγαίνουν περισσότερες ταινίες σαν αυτή, ειδικά στις μέρες μας, όπου όλα προσφέρονται στο πιάτο και τίποτα δεν αφήνεται στη φαντασία ή στην κρίση του κοινού.

Πώς να τη δείτε: Προσεκτικά. Αν το πάρετε αψήφιστα από την αρχή, δε θα σας κρατήσει ως το τέλος. Σβήστε τα φώτα και αφεθείτε σε μια καφκική εμπειρία που θα σας μείνει αξέχαστη.