Ψάξε ταινία! (συνολικά )

Τρίτη 28 Ιουνίου 2016

We Need to Talk About Kevin (2011)

Πρέπει να μιλήσουμε για τον Kevin
Τίτλος: We need to talk about Kevin
Χώρα: Η.Π.Α, H.B.
Έτος: 2011
Γλώσσα: αγγλικά
Διάρκεια: 112 λεπτά
Σκηνοθεσία:  Lynne Ramsay
Πρωταγωνιστούν: Tilda Swinton, John C. Reilly, Ezra Miller
Η βαθμολογία μου: 8/10
Είδος: Δράμα, Θρίλερ

Υπόθεση: Αχ, αυτός ο Κέβιν. Έχει βασανίσει πολύ τη μητέρα του, από τότε που ήρθε σ' αυτόν το κόσμο. Κι εκείνη, παλεύει σκληρά για να αγαπήσει τον ίδιο της το γιο, που όσο μεγαλώνει την τρομάζει όλο και περισσότερο. Κανείς δε φαίνεται να συμμερίζεται τις ανησυχίες της, και κυρίως ο ανυποψίαστος σύζυγός της που τη θεωρεί υπερβολική. Όμως μια μητέρα, πάντα ξέρει καλύτερα. Το θέμα είναι τι κάνει γι' αυτό και πόσο έτοιμη είναι να αντιμετωπίσει τη σκληρή αλήθεια.


Η άποψή μου: Συγκλονιστική η Tilda Swinton, καταφέρνει αριστοτεχνικά να μας κάνει να τη συμπαθήσουμε, να τη μισήσουμε, να τη λυπηθούμε και να την αμφισβητήσουμε μέσα σε λιγότερο από δύο ώρες, παίρνοντας σχεδόν όλη την ταινία επάνω της. Είναι προφανές ότι ο δημιουργός δεν θέλει να αγαπήσουμε εξαρχής την πρωταγωνίστρια και να συμμεριστούμε το δράμα της, αλλά χρησιμοποιώντας μικροσκοπικές σκηνές υψίστης σημασίας, προσπαθεί να μας προβληματίσει σχετικά με το κατά πόσο είναι υπεύθυνη ως μητέρα για την τραγική εξέλιξη του Κέβιν, και αν ναι, κατά πόσο είμαστε έτοιμοι να τη συγχωρήσουμε. Ναι, είναι μια ταινία που σε βάζει σε σκέψεις. Τι θα έκανα εγώ αν ήμουν στη θέση της, πώς θα το αντιμετώπιζα. Μέχρι το τέλος, δεν είσαι σίγουρος για τίποτα, και η τελευταία ατάκα του Κέβιν, ίσως να σας απασχολήσει για αρκετό καιρό.

Το καλύτερό μου: Εκτός από το προφανές που είναι η αξιομνημόνευτη ερμηνεία της Swinton, θα έλεγα ότι είναι αυτή η ψυχολογική φουρτούνα στην οποία σε υποβάλλει ο σκηνοθέτης, και ενώ την μια στιγμή νομίζεις ότι έχεις καταλήξει στο τι νιώθεις για τη μητέρα και τι για τον Κέβιν, έρχεται μια απλή σκηνή και τα ανατρέπει όλα. Αυτό μπορεί να συμβεί αρκετές φορές μέσα στην ταινία και είναι αρκετά ψυχοφθόρο, αλλά ουσιαστικό.

Το χειρότερό μου: Πιθανόν να ήταν εσκεμμένο από τον σκηνοθέτη, αλλά αυτό το κενό αίσθημα του ανολοκλήρωτου που σου αφήνει η ταινία, αυτή η έλλειψη λύτρωσης, αυτή η αγωνία που δεν καταλαγιάζει μετά τους τίτλους τέλους, με "χάλασε". Η μόνη λύση είναι ίσως να το παρακολουθήσω για δεύτερη φορά, για να αποκρυπτογραφήσω ίσως κάτι παραπάνω που θα με ικανοποιήσει.

Πώς να τη δείτε: Προτείνω με παρέα, για να συζητήσετε τις απόψεις και τους προβληματισμούς σας επί του θέματος. Ωστόσο, αφήστε για μετά το τέλος της ταινίας, γιατί κατά τη διάρκεια πρέπει να είστε αφοσιωμένοι, για να μη σας ξεφύγει κάτι σημαντικό.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η δική σας γνώμη; Εκφραστείτε ελεύθερα!